چانگ چوان

 chang chuan 

  

چانگ چوان (کونگ فوی مشت بلند)
     

  چانگ چوان در ترجمه به معنای مشت بلند می باشد که در ووشو به عنوان سبک مشت بلند شائولین و یا گونگ فوی مشت بلند معروف است. این سبک یکی از مشخص ترین و بارزترین سبک ها در زمره دسته بندی سیستم های شمالی است که قرن ها به شیوه ها و متدهای مختلف و متنوع در کشور چین مورد تمرین قرار میگیرد. اکثر ورزشکاران رشته ووشو بر این موضوع متفق القولند که این سبک یک شیوه مناسب و مطلوب جهت شکوفایی استعدادهای فیزیکی افراد، توسعه کشیدگی دامنه های حرکتی و همچنین کمک کننده در ازدیاد قدرت انفجاری و سرعت می باشد. در چانگ چوان حرکات به صورت تند و سریع و چابک و با قدرت انفجاری انجام شده و مجری میباد دارای یک ریتم روان و با اتکاء به نقطه های اوج و فورد قدرت و سرعت در بین حرکات باشد. پنج وضعیت استقراری مهم شامل گونگ بو (ایستادن کمانی)، مابو (ایستادن اسب وار)، پوبو (استقرار چمباتمه بر روی یک پا)، شی بو (ایستادن پاگربه ای) و شی یه بو (استقرار پاضربدری نشسته) در این سبک از تاکیدات خاصی برخوردار بوده و همواره مورد تمرین قرار میگیرند. چانگ چوان شامل شیوه ها و متدهای مختلفی همچون چاچوان، خواچوان، چوان و ... است که مبتنی بر سیستم (بی توئه) می باشند. اساس مهارت ها بر روی تکنیک های پای شمالی و ترکیب آن ها با مشت بلند استوار بوده و در این سبک از سلاح های مختلفی از جمله چهار سلاح مشهور، یعنی شمشیر پهن، شمشیر باریک، چوب و نیزه جهت تمرین و کسب مهارت استفاده می شود که هر یک به نوبه خود دارای تکنیک های منحصر به فرد قلمداد شده و هنرجو میتواند در مراحل مربوطه نسبت به انتخاب فراگیری یکی از سلاح های کوتاه (شمشیر پهن یا باریک) و یکی از سلاح های بلند (چوب یا نیزه) با توجه به نظریه و توصیه استاد خود مبادرت نماید. ضمن آنکه بسیاری از افراد نیز با صرف زمانی طولانی تر مایل به فراگیری هر چهار سلاح مورد نظر می باشند. 


در مورد چگونگی پیدایش و منشاء اولیه چانگ چوان، نظرات متفاوتی وجود دارد. لیکن آنچه که اکثریت در آن متفق القولند مبنی بر این موضوع است که حرکات اولیه این سبک توسط یکی از امپراطوران باستانی به نام (تای جو) که به امپراطور (تای جو مشت بلند) معروف بوده بنیانگذاری شده است، و او ابداع کننده یکی از فرم های مشهور این سبک به نام چانگ چوان چو جی تالو (چوجی سن لو) است که شامل 32 حرکت می باشد. اندکی بعد چانگ چوان به عنوانی یکی از سبک های اصلی در معبد شائولین تمرین و از آنجا به سراسر چین گسترش یافت، به طوری که اکثر سیستم های مورد تمرین در شائولین تحت تاثیر متد مشت بلند قرار گرفته و سبک چانگ چوان به عنوان یکی از بارزترین شیوه ها در آنجا مطرح گشت. سپس طی زمان های مختلف گروه های متنوعی از مردم چین به فراگیری و آموزش آن پرداختند که نتیجه آن حتی به وجود آمدن برخی از سیستم های انشعابی از این سبک در بین مسلمانان شد. پس از به وجود آمدن تشکل های ورزشی و میدان های مسابقاتی، تکنیک ها و فرم های چانگ چوان به عنوان یکی از بخش های اصلی اجرای نمایشات و رقابت ها به شمار آمده و نهایتا نیز با گستره ووشو در سطوح بین المللی و برگزاری مسابقات آن در بخش تالو، (اجرای فرم)، چانگ چوان و سلاح های مربوط به آن همواره از طرفداری خاصی برخوردار بوده تا جائیکه در حال حاضر از مجموع پانزده فرم استاندارد مسابقاتی، ده فرم آن به چانگ چوان و سلاح های مربوطه تعلق دارند. همانگونه که قبلا نیز توضیح داده شد، اساتید معتبر ووشو فدراسیون جهانی این ورزش جهت یکسان و همدست نمودن تکنیک ها و فنون سبک های اصلی مبادرت به معرفی شیوه های واحد در سیستم بین المللی نمودند.   


تصاویر زیر : اساتید سعید مسلمی، احمد زین الدینی، میثم حیدری و احمد رمضانی

 

Sifus

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد