تاریخچه ووشو و سیستمهای آن

  

قدمت ووشو در کشور چین به زمانهای بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند ، باز می گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتی ، درمان بیماری ها ، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع ، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است در حدود پنج قرن قبل از میلاد ، یک راهب هندی بنام “” بودهیدهارما “” که با نامهای ( تامو ) و ( داروماتائیشی) هم از او یاد می شود ،بقصد اشاعه تعلیمات مذهبی ، از هند راهی چین شد . تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف ، پیروان وی طاقت تحمل آموزشهای او را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بیحالی می شدند . لذا تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به ( 18 حرکت دست لوهان ) معروف شد . این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند . درطی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ورزشهای رزمی بتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیوانانی همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آمدند . لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی علیه حکومت خود می دید ، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد . در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد ، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدربرند ، این واقعه تلخ تاریخی موجب انتشار و اشاعه ورزشهای رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید ، هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزشهای رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام کرده بودند لیکن امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آنرا فراهم کرده اند . در دوران سلسله « شانگ » و « ژو » حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد . با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو ، رفته رفته حرکات رزم با شمشمیر ، نیزه و چوب بوجود آمدند . ظهور گروههای نمایش که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند ، خود باعث گسترش هر چه بیشتر ووشو گردید . دوران سلطنت سلسله های کینگ و مینگ را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد.. در طی سالهای 1912 تا 1949 سازمانهای بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند مثل انجمن هنرمندان رزمی و انجمن تربیت بدنی و غیره که در گشترش ووشو نقش مهمی را ایفا کردند . در سال 1928 انستیتو مرکزی ووشو توسط دولت جمهوری در نان حینگ تشکیل شد . در سال 1939 نخستین تیم ملی ووشوی چین در یازدهمین دوره بازیهای المپیک برلین یک مراسم نمایشی اجرا کردند . با تاسیس جمهوری خلق چین ، ووشو بعنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی و تربیت بدنی مردم در آمده و به طرز چشمگیری گسترش یافت . در سال 1956 انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شد که با اشاعه حرکاتی همچون فرم ساده شده تای چی چوان ، چانگ چوان ، حرکت شمشیر پهن و باریک ، نیزه و چوب در سطوح مبتدی ، متوسط و عالی در بهبود همگانی شدن ورزش ووشو ، کمک شایانی کرد . در سال 1958 نخستین پیش نویس (( قوانین مسابقات ووشو )) توسط کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تنظیم شد . با راهنمایی های همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین ، انجمن ها ، اتحادیه ها ، مدارس ووشو ، انجمن های تحقیقاتی ، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی ، محلات ، شهرها و ایالات تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیتهای جمعی ووشو را به وجود آوردند . تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاهها تشکیل شدند و در برخی از موسسات تربیت بدنی ، رشته تخصصی ووشو برای دانشجویان رشته لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید . در سال 1984 درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعیین شد . با تصویب دولت چین در سال 1986 ( انستیتو تحقیقات ووشوی چین ) تشکیل و بعنوان عالیترین مرجع ، هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو را بر عهده گرفت . دولت چین با برپایی تورنمت های متعدد بین المللی ، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد و در سال 1987 نخستین دوره مسابقات آسیایی ووشو در یوکوهامای ژاپن برگزار و فدراسیون آسیایی ووشو ( WFA ) تاسیس گردید . دومین دور مسابقات آسیایی ووشو به سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد و در سال 1990 و طی یازدهمین دوره بازیهای آسیایی پکن ، این ورزش رسما بعنوان یک رویداد رقابتی و بین المللی معرفی گردیده و فدراسیون جهانی این رشته به نامتشکیل و فعالیت خود را آغاز نمود . اولین دوره مسابقات بین المللی این رشته در سال 1991 بر پا شده و دوره های بعدی این مسابقات هر دو سال یکبار برگزار می گردد. حرکات ووشوی چینی از چند دیدگاه قابل بررسی می باشد: - گسترش جغرافیایی  سیستم حرکات سخت و نرم  تمرینات فرم و مبارزه آزاد  گسترش جغرافیایی رشد و گسترش ووشو در نقاط مختلف کشور چین تحت تاثیر شرایط اقلیمی و جغرافیایی قرار گرفته و بسته به شرایط اقلیمی تکنیکهای مختلفی را در خودبسط و پرورش داده است ، که اصطلاحا به سبک های شمالی و جنوبی معروف شده اند . 1_ سبکهای شمالی چین : سرزمین های شمالی چین بیشتر بصورت جلگه ودشتهای و سیع و هموار است و بنابراین مردم این سرزمین ها امکان اجرای حرکاتی باز همراه با دویدن ، پرش جهش ، معلق زدن و غیره را در اختیار داشته اند . لذا تکنیک ها و سبک هایی که در این مناطق رشد و توسعه پیدا کردند دارای ویژگیهایی هستند مثل حرکات باز ، سریع ، چابک و پر قدرت ریتم واضح ، ضربات بلند دست و پا ، دویدن ، جهش ، معلق زدن و غیره . همچنین حرکات متعددی با استفاده از سلاحهای کوتاه و بلند در این مناطق بوجود آمدند . از مهمترین سبکهای شمالی ورزش ووشو که اصطلاحا مشت بلند نامیده می شود می توان به چانگ چوان اشاره کرد . 2_ سبک های جنوبی چین : جنوب چین به جهت شرایط اقلیمی و جغرافیایی خاص خود که بیشتر از رودخانه ها ، جنگلها ، مرداب ها و کوهستانها و در کل از مناطق ناهمواری تشکیل شده است ، حرکاتی از ووشو را در خود پرورانده است که دارای ویژگیهایی مثل : حرکات سریع ، اعمال قدرت ، استقرارهای محکم و استوار و موضع گیریهای خوب بدن در واکنش به حملات مختلف از هر سو،ضربات بسیار فشرده سریع انفجاری ، ضربات کوتاه ، مشت های کوتاه و فریادهای بلند می باشد . علت توسعه چنین حرکاتی را شاید بتوان با شیوه زندگی مردم سرزمین های جنوبی چین مرتبط دانست . این مردمان بیشتر به کارهایی مثل صیادی و ماهیگیری می پرداختند و بیشتر اوقات ، منازعات و جنگ های آنها برروی قایق انجام می شد.لذا حرکاتی که نیاز کمتری به دویدن و جابجایی داشته باشد مورد توجه قرار گرفت وگسترش پیدا کرد.ازمهمترین سبک های جنوبی ورزش ووشو که اصطلاحا مشت کوتاه نامیده می شوند می توان از نانچوان نام برد . سیستم حرکات سخت و نرم ( way-chia ) حرکات ووشو در دو سیستم حرکتی سخت ( با استفاده از قدرت عضلات و مفاصل ) و نرم ( با استفاده از نیروی تنفس و تمرکز قوای ذهنی ) به اجرا در می آیند . 1_ سیستم سخت یا خارجی : در این سیستم بیشتر به حرکات و تمرینات عضلانی و قدرتی تکیه شده و آمادگی فیزیکی از اهمیت بالایی برخوردار است . این سیستم را اصطلاحا «وی چیا » می نامند .حرکات این سیستم که بصورت دست خالی یا با سلاح اجرا می شوند آمیزه ای هستند از تکنیکهایی مثل ، مشت زدن ، لگد زدن ، پرتاب کردن ، غلبه کردن ، تسلیم شدن و حرکات یورشی بر اساس قدرت فیزیکی و جسمانی که عمدتا با انقباض عضلات ، اعمال قدرت انفجاری و بعضا فریادهای بلند همراه است . از سبکهای معروف این سیستم می توان به چانگ چوان و نان چوان اشاره کرد . 2_ سیستم نرم یا درونی : در این سیستم که بر پایه نیروی درونی ، ذخیره و کاربرد آن استوار است ، قدرت عضلانی نقش و تاثیر چندانی ندارد . انقباض عضلات در کمترین میزان خود اتفاق می افتد . از اعمال نیروهای ماهیچه ای ، افت و خیزهای تند و خشن و نیز نعره و فریاد خبری نیست . در این سیستم تمرکز تنفسی بدن به فاصله 5 سانتیمتری زیر ناف در نقطه ای بنام « تان تین» که مراکز انرژی حیاتی یا ( چی ) معطوف می شود. این سیستم را اصطلاحا نی «چیا» می نامند و از معروفترین سبک های آن می توان به هسینگ آی ، پاکواژان و تای چی چوان اشاره کرد . از دیدگاه حرکتی می توان تمرینات ووشوی چینی را به چند دسته تقسیم کرد : 1_ تمرینهای فرم : فرمهای ووشو که با سلاح یا دست خالی و یا بصورت مبارزه گروهی تمرین می شوند آمیزه ای هستند از مشت زدن ، لگد زدن ، پرتاب کردن ، غلبه کردن ، تسلیم شدن و حرکات یورشی که در مجموعه ای از تمرینات منظم و منطبق بر قوانینی خاص که الگوهای مختلفی مرکب از حمله و دفاع ، پیشروی و عقب نشینی ، استقرارهای ایستا و پویا ، تندی و کندی خشونت و لطافت ، نرمی و سختی و غیره تبعیت می کند. 2_ تمرینات دست خالی ووشو : تمامی هنرهای رزمی دست خالی اعم از : چانگ چوان ، تای چی چوان ، نان چوان، پاکواژان ، باجی چوان ، شائولین چوان ، چوجیائوچوان ، دتینگ چوان ، زیانگ زی چوان و غیره همگی به این طبقه تعلق دارند . تمرینهای با سلاح ووشو : شامل سلاحهای کوتاه مثل شمشیر پهن و باریک ، سلاحهای بلند مثل نیزه ، چوب ، سلاحهای دوتایی مثل جفت شمشیر پهن ، سلاحهای انعطاف پذیر مثل شلاق 9 تکه ، چوب 3 تکه و غیره 3_ مبارزه گروهی شامل: مبارزه مسلحانه با یک یا چند سلاح بر علیه حریفی با سلاح دیگر ؛ مبارزه با دست خالی بر علیه حریفی که از سلاح استفاده می کند. تمرینهای مبارزه آزاد ( سان شو ) : حرکات این طبقه عبارتست از هر گونه مبارزه آزاد ما بین دو مبارز که با استفاده از هوش و ذکاوت و تکنیک ، تحت شرایطی خاص و مطابق قوانینی انجام می گیرد .  

                         داستان پیدایش هنرهای رزمی/ ووشو، آمیخته با فرهنگ کهن مردم چین

    ووشو را باید ورزش سنتی چینی ها دانست که پس از گذشت چند هزار سال در سرتاسر دنیا و بویژه ایران طرفداران خاص خود را دارد. مردم عامه چین از ووشو به نام کونگ فو هم یاد می کنند. این هنر رزمی مثل بیشتر رشته های دیگر رزمی دارای سبک های بسیاری است. جالب این که جملگی از طبیعت اقتباس گرفته اند و افزون بر افزایش قوای جسمانی و دفاعی از نظر روحی نیز تأثیرات شگرف دارند. دکتر یانک مینگ جینگ معتقد است آغاز هنرهای رزمی چین به سال ها قبل از میلاد برمی گردد. تکنیک های رزمی نیز به هنگام درگیری بین بشر و حیوانات یا دیگر قبیله های بشری کشف شدند. در این میادین جنگی تجارب و تکنیک ها از نسلی به نسل دیگر منتقل شد و با اختراع سلاح ها هر روز شکل جدیدی از آن به بازار آمد. این پروسه ادامه داشت تا این که فلز کشف شد. با اختراع فلز تکنیک های جنگی جدیدی هم به وجود آمد. مدارس گوناگون ورزشی و سبک های مختلف یکی پس از دیگری از راه رسیدند. بسیاری از این مدارس سبک های خود را با استفاده از تکنیک های جنگ میان حیوانات مثل ببر، مار، خرس، میمون و پلنگ یا پرندگانی چون عقاب اقتباس گرفتند. علت تقلید از حیوان ها این بود که مردم معتقد بودند حیوانات برای زنده ماندن و جنگ با طبیعت از مهارت ها و استعدادهای ذاتی بهره می گیرند. دکتر یانک براین باور است که هنر رزمی امروزه دیگر برای جنگیدن خوب نیست و مثل گذشته ها برای دفاع از خود به کار نمی رود. با وجود این می توان با هنرهای رزمی منظم تر شد، فهم خود را از زندگی بالا برد و برای رسیدن به یک روحیه بهتر با آموزش این ورزش سلامت فکری خوبی داشت.
    
    پیدایش ووشو
    چینی ها چند هزار سال پیش که اجتماعات بشری در نقاط مختلف گیتی پراکنده بودند حرکاتی را ابداع کردند که با آن به دنبال سلامت، درمان بیماری، افزایش طول عمر و مهارت های نظامی خود بودند. این فنون بعدها پیشرفت قابل توجهی کرد و به «ووشو» امروزی تبدیل شد. حدود نیم قرن قبل از میلاد یک راهب هندی به نام «تامو» راهی چین شد تا به ترویج مذهب مورد علاقه اش بپردازد. تعلیمات تامو که از قوانین خشک و مذهبی خو می گرفتند به قدری طاقت فرسا بود که پیروان وی هر روز ضعیف تر می شدند و تحمل آموزش های وی را نداشتند. این راهب هندی برای تقویت جسمانی شاگردانش حرکاتی را ابداع کرد که بعدها بسط یافتند و پایه و اساس سبک های مختلف ووشو را تشکیل دادند. حدود قرن های ۱۴ تا ۱۶ میلادی بود که سبک های اصلی ووشو به وجود آمدند. آن هم به تقلید از حرکات حیوانات. چهره های برجسته ورزش های رزمی که در معبد شائولین گرد هم می آمدند در این راه کوشش بسیار داشتند اما امپراتور وقت چین که از فعالیت های این معبد ترس زیادی داشت و آن را خطر بزرگی برای خانواده سلطنتی می پنداشت فرمان آتش زدن معبد را صادر کرد. لشگر بزرگی برای انهدام شائولین به کار گرفته شد و تنها افراد معدودی توانستند از این واقعه جان سالم به در ببرند. این افراد که پراکنده شدند و به نقاط مختلف چین گریختند به آموزش و گسترش ورزش رزمی معبد شائولین پرداختند. این برای نخستین بار بود که راز معبد فاش می شد. 

    در سرزمین پهناور چین فرمانروایانی بودند که ورزش های رزمی را خطری بزرگ برای خود می دانستند و انجام کار آن را ممنوع کردند اما بودند حمکرانانی که خود از انجام آن لذت می بردند. براساس نوشته های تاریخی در دوران سلسله های شانگ و ژو سربازان برای افزایش مهارت های خود حرکات ووشو را انجام می دادند. همه ساله نیز در فصول بهار و پائیز مسابقه های کشتی خاصی به نام «جیائو» برگزار می شد تا از این طریق سربازان نمونه انتخاب شوند. رفته رفته حرکات با شمشیر هم به فنون قبلی افزوده شد و با ظهور گروه های نمایش خیابانی «لوکی» این ورزش گسترش زیادی پیدا کرد.
    شکوفایی ووشو
    مورخان بهترین دوران شکوفایی ووشو را میان سال های ۱۹۱۲ تا ۱۹۴۹ که دوران سلطنت سلسله های کینگ و مینگ بود می دانند. در این سال ها انجمن های بسیاری برای ووشو در چین تشکیل شد. در سال ۱۹۲۸ بود که انستیتو مرکزی ووشو به وسیله دولت جمهوری در نان جینگ به وجود آمد و در سال ۱۹۳۸ نخستین تیم ملی چین در المپیک برلین یک مراسم نمایشی اجرا کردند. ووشو با به وجود آمدن جمهوری خلق چین به عنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی چینی ها درآمد. درسال ۱۹۵۶ بود که انجمن ووشو چین در پکن تشکیل شد و با گسترش حرکاتی مانند فرم ساده تای چی چوان، چانگ چوان، حرکت شمشیر پهن و باریک، نیزه و چوب در سطح مبتدی، متوسط و عالی کمک شایانی به همگانی شدن این هنر رزمی کرد. دو سال بعد هم نخستین قوانین ووشو تنظیم شد و با هدایت کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی و انجمن ووشو چین، اتحادیه ها، انجمن ها، مدارس ووشو، انجمن های تحقیقاتی، تیم های حرفه ای و آماتوری تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیت های جمعی این رشته را شامل می شد. حتی تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها تشکیل شدند و برخی از مؤسسات پا را فراتر نهادند رشته تخصصی ووشو را برای دانشجویان رشته های لیسانس و فوق لیسانس دایر کردند. تا این که در سال ۱۹۸۴ درجه استادی ووشو به وسیله مجلس ایالتی تعیین شد. با تصویب دولت چین در سال ۱۹۸۶ انستیتو تحقیقات ووشو چین به عنوان عالی ترین مرجع، هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در این رشته را عهده دار شد. چینی ها که دوست داشتند این ورزش سنتی خود را به جهانیان معرفی کنند تورنمنت های فراوانی را برپا کردند و در سال ۱۹۸۷ نیز نخستین دوره مسابقه های آسیایی این رشته رزمی را در یوکوهاما ژاپن برگزار کردند. همزمان فدراسیون آسیایی ووشو (WFA) تأسیس شد. هنگ کنگی ها در سال ۱۹۸۹ م میزبان دومین دوره رقابت های قهرمانی آسیا شدند. در سال ۱۹۹۰ که چین میزبان بازی های آسیایی را برعهده داشت ووشو رسماً به عنوان یک رشته بین المللی معرفی شد. فدراسیون جهانی این رشته IWUF نام دارد که نخستین دوره رقابت های زیرپوشش خود را در سال ۱۹۹۱ برگزار کرد.
    تفاوت سبک ها
   چینی ها با توجه به گستردگی سرزمین شان حرکات ووشو را در نواحی مختلف با سبک های خاصی پی گرفته اند. سایت تای چی چوان دراین باره می نویسد: رشد و گسترش ووشو در نقاط مختلف چین تحت تأثیر شرایط اقلیمی و جغرافیایی قرار گرفته و بسته به شرایط اقلیمی تکنیک های مختلفی را بسط وپرورش داده است که در اصطلاح به سبک های شمالی و جنوبی معروف شده اند.
    وقتی به مطالعه علت نامگذاری این سبک ها می پردازیم به نکته های جالب توجهی می رسیم. این که چقدر ووشو با زندگی مردان این دیار عجین شده است. سرزمین های شمالی چین بیشتر به صورت جلگه و دشت های وسیع است و مردم این سرزمین ها امکان اجرای حرکاتی باز همراه با دویدن، پرش، جهش، معلق زدن و ... را دارند. بنابراین تکنیک ها و سبک هایی که در این مناطق رشد کرده اند دارای ویژگی هایی چون حرکات باز، سریع، چابک و پر قدرت، ضربات بلند دست و پا و ... هستند. حرکات متعدد با سلاح های کوتاه و بلند هم در این مناطق رشد کردند. از مهم ترین سبک های شمالی ورزش ووشو باید به چانگ چوان اشاره کرد.
    به جنوب چین که سفر کنیم با شرایط متفاوتی مواجه خواهیم شد. رودخانه ها، کوهستان ها، جنگل ها و مرداب ها و ناهمواری ها این مناطق را دربرگرفته اند. ویژگی های حرکات این سرزمین ها حرکات سریع، اعمال قدرت، استقرارهای محکم و استوار و موضع گیری های خوب بدن در واکنش به حملات مختلف از هر سو، ضربات بسیار فشرده و سریع و انفجاری، ضربات و مشت های کوتاه و فریادهای بلند را شامل می شود. بی جهت نیست که مردمان این مناطق با چنین حرکاتی خو گرفته اند. اغلب آنها صیاد و ماهیگیر هستند و کمتر به دویدن نیاز دارند. نانچوان از مهم ترین سبک های جنوب چین است.
    حرکات ووشو به طور معمول با استفاده از قدرت عضلات و مفاصل و نیز نیروی تنفس و تمرکز قوای ذهنی انجام می گیرد. سیستم های سخت و نرم که سبک های وی چیا و نی چیا را شامل می شوند به طور معمول در سیستم های سخت از تکنیک هایی مثل مشت زدن، لگد زدن، پرتاب کردن، غلبه کردن، تسلیم شدن و حرکات یورش براساس قدرت و نیز اعمال نیروهای ماهیچه ای، افت و خیزهای تند و خشن است اما در سیستم های نرم چنین چیزی مشاهده نمی شود. از دیدگاه حرکتی تمرین های ووشو به چند بخش تقسیم می شود. در بخش فرم که با سلاح یا دست خالی و مبارزات گروهی هستند مشت زدن، لگد زدن، پرتاب کردن، غلبه کردن و تسلیم شدن وجود دارد. قسمت دست خالی ووشو نیز شامل همه هنرهای رزمی اعم از چانگ چوان، تاس چی چوان، نان چوان، پاکواژان، باجی چوان، شائولین چوان، چو جیائو چوان، ویتنگ چوان، ژیانگ ژی چوان است. سومین بخش تمرین با سلاح ووشو است شمشیر پهن و باریک، سلاح های بلند مثل نیزه، چوب، سلاح های دوتایی مثل جفت، شمشیر پهن و سلاح های انعطاف پذیر مثل شلاق ۹ تکه و چوب ۳ تکه در این قسمت به کار گرفته می شوند. مبارزه گروهی مسلحانه و مبارزه آزاد (سان شو) از دیگر قسمت های تمرینات ووشو است.
    نفوذ ووشو به ایران    حسین داودی پناه (داداشی) که از پرسابقه ترین اساتید کونگ فو توآ در ایران است و مطالعات زیادی پیرامون هنرهای رزمی داشته است به عنوان پایه گذار ووشو در ایران شناخته می شود. در سال ۱۳۶۶ بود که اداره کل تربیت بدنی تهران به پیشنهاد داداشی برای راه اندازی ووشو پاسخ مثبت داد و این رشته با عنوان «تای چی چوان» و دفاع شخصی مجوز فعالیت گرفت. دو سال بعد نیز با تأیید سازمان تربیت بدنی انجمن تای چی چوان تأسیس شد و بعدها نام آن به انجمن ووشو تغییر یافت. پس از تشکیل فدراسیون جهانی ووشو در سال ۱۳۷۰ و با تلاش های کمیته ملی المپیک، ایران به عضویت این فدراسیون بین المللی درآمد و در سال ۷۱ نیز به جمع اعضای کنفدراسیون آسیا پیوست. در همین سال داودی پناه مدال طلای فستیوال بزرگ جهانی ووشو در چین را کسب کرد. فدراسیون ووشو در ایران برای نخستین بار به ریاست بهزاد کتیرایی درسال ۱۳۸۳ تأسیس شد.